Autopech, Tiesto en Bridget

21 november t/m 25 november 2004

De wekker gaat. Ik word er...nee, deze keer niet dit begin.

Het is een stralende zondag vandaag. De zon brandt aan de hemel en na een avondje lekker stappen in K-Oz met aansluitend toch weer Mambo, is het eigenlijk veel te vroeg om al op te staan. Maar ja, de autoverhuurder komt tussen 10 en 11 met onze nieuwe vierzitter. Dus zoals dat in Nederland gebuikelijk is sta je dan om 10 uur volledig gedouchet en wel te wachten. Stom dus. We hadden natuurlijk wel kunnen weten dat we op Curaçao zaten en dat deze vriendelijke man er zeker niet om 10 uur zou zijn, laat staan dat hij er uberhaupt om 11 uur was...Om half 12 stopt er dan eindelijk een donkergroen jeepje met een geel dak voor ons huis. Maar...ik tel geen vier zitplaatsen. Verder dan twee kom ik echt niet, ook niet als ik voor de zekerheid nog vier keer gekeken heb. Toch lijkt de man die uitstapt bij nummer 27 te moeten zijn, ons huis. Getweeen lopen wij naar beneden en begroeten de man, en willen de poort voor hem van het slot afhalen. Nee we hoeven de poort niet open te doen want toen hij hiernaar op weg was kwam hij erachter dat er eigenlijk helemaal geen vier stoelen in de auto zaten...hij kwam alleen even zeggen dat hij nu de monteur ging bellen om te kijken of deze tijd had om ze er nu in te zetten...wat is het toch een heerlijk land dat Curaçao (en ondertussen nu ik dit schrijf zijn we weer bijna een week verder en denk maar niet dat de stoelen er nu wel inzitten of dat we de andere auto al hebben).

Toen dit achter de rug was werd het dan toch tijd om naar het strand te gaan. Porto Marie was het doel. Een van de mooiste stranden van Curaçao. Alsof ze niet allemaal mooi zijn hier. Na een heerlijke dag verbranden in de zon, een beetje snorkelen (tis onder water eigenlijk best wel grappig. Vissen zijn wel domme beesten en kunnen helemaal niets anders dan blub zeggen. Finding Nemo is nep) en een heerlijk broodje frikandel, besluiten wij gedrieen dat het wel eens tijd wordt om huiswaarts te keren. Moe, verbrand, maar voldaan pakken wij onze spullen bij elkaar en begeven ons richting auto. Bij de auto aangekomen stappen we in en Feddo draait de sleutel om...niks. Helemaal geen enkele reactie van de auto. Nog geen lampje gaat er branden. “Hebben de lichten dan aangestaan?” “Nee, die zijn de hele dag niet eens aangeweest.” Vreemd. Maar wat nu. Na enig beraad besluiten we dat het misschien wel de moeite is om maar eens wat verhalen in de praktijk te brengen. Daarom zet ik de auto in de tweede versnelling, zeg tegen Karin en Feddo dat ze hard moeten duwen, en op het moment dat het ding een beetje vaart heeft laat ik de koppeling opkomen en probeer hem te starten. Na een poging of tien en een mooie afdaling van Feddo aan de rand van de parkeerplaats geven we de moed op en bellen, alweer, de autoverhuurder. Wat er aan de hand is? De auto is dood! Ah, dat is njet so froai. Nee inderdaad. Hij belt wel even de monteur en belt ons zo terug. En verhip, 3 minuten later gaat de telefoon weer en het is de verhuurder ook nog! De monteur komt er zo aan. Zo? Ja, ongeveer 20 minuutjes. Bon, dan wachten we wel even (alsof we ook iets anders kunnen doen, realiseer ik me op het moment dat ik deze woorden uitspreek). Twintig minuten verstijken. Geen monteur. Veertig minuten verstrijken. Nog steeds geen monteur. Ondertussen begint de zon langzaam te zakken in de zee, net zoals in het liedje. En ik heb het gezien! Zittend op het dok van de baai, kijk ik, met een heel apart gevoel van binnen, naar dit fantastische fenomeen. Dromerig stel ik mij voor hoe ik hier zou zitten, hand in hand, gezellig samen, romantiek in the air... kortom deze ondergaande zon brengt gevoelens in een mens boven die niet met woorden zijn te bevatten. Daarom heb ik er ook maar een foto van gemaakt...Nog wat foto’s en een leguaan op de wc later is de monteur er nog niet. Het wordt donker en de meeste mensen zijn nu wel vertrokken van het strand. We bellen de monteur nog maar eens. Jaja, hij is onderweg. Het duurt nog drie minuten. Wij denken er het onze van, vermenigvuldigen dit met drie doen er nog eentje bij, en inderdaad tien minuten later is hij er. Motorkap open. Hij kijkt even, pakt zijn baco uit de auto, slaat een keer of drie op de polen van de accu, draait er een keer aan, en hij start de auto...Dit hele tafereel duurt nog geen 30 seconden en ik sla het met verbijstering gade. Dus hiervoor hebben we zojuist een uur en tien minuten staan wachten. Leuk ja. Maar gelukkig krijgen we voor al dit wachten nog wel een gouden tip van de monteur, die overigens Wallie heet. Of we geen limoenen hebben? Nu ja, niet bij ons, maar die kunnen we wel kopen...Dan moeten we die in tweeen snijden en over de polen van de accu draaien. Dan hebben we gegarandeerd geen last meer van dit probleem. Aangedaan over deze waardevolle informatie bedanken wij hem hartelijk, ik wil de goede man bijna om de hals vallen, en we nemen emotioneel afscheid. Goh, wat hoop ik dat onze auto snel weer stuk gaat, zodat we deze goede man snel weer mogen zien...en misschien, heel misschien, weer zo’n tip krijgen.
Zodra de kerel, die samen met zijn vriendin gekomen was, die overigens gedurende deze hele minuut in de auto is blijven zitten, vertrokken is, kijken wij elkaar aan en barsten in lachen uit. Wat is het toch een heerlijk land dat Curaçao!
Vrolijk doen we op de terugweg snèkbar Tokkie aan. Daar bestellen we drie grote frieten, een bereklauw, een gehaktstaaf en een frikandel. Om mee te nemen? Ja, om mee te nemen...

Het is woensdag 24 november. Bij voorbaat al een gedenkwaardige dag, aangezien mijn geliefde moeder weer een jaartje ouder wordt.
Zo rond twaalf uur, pauze dus, besluiten Feddo en ik eens een tip van een werknemer na te gaan. Volgens hem kunnen we, als we zo en zo rijden het heerlijkste verse fruit bemachtigen bij een of ander tentje. Wij dus daarheen. En nog in een keer goed ook, alhoewel we wel even twijfelden toen we bij het gebouwtje, dat bestond uit tegen elkaar gespijkerde palletten bestond, aankwamen. De kisten met bananen en andersoortig fruit verrieden echter dat het wel degelijk het bedoelde tentje was. Echter in de ‘etalage’ was het leeg. Er stond wel iemand achter de ‘counter’ dus ik vraag of ze hier fruit verkopen. Jazeker, maar niet vandaag. Morgen weer. Vertwijfeld kijken we naar de stapels fruit achter het hek, maar nemen het maar voor lief. Morgen dan maar. Aangezien we nog een drie kwartier over hebben voor het werk weer begint besluiten we de boel maar eens een beetje te gaan verkennen. Daartoe rijden we naar de noordpunt. Na een weg vol met kuilen en gaten (van Zoab hebben ze hier nog nooit gehoord) komen we bij de zee aan. Omdat de wind altijd uit deze richting komt, is de zee aan deze kant van het eiland veel woester. Dit levert een schitterend schouwspel op van uiteenspattende golven tegen de rotsen. Gefascineerd kijken we hier een tijdje naar en balen allebei dat we geen fototoestel bij hebben. Dan wordt het langzaam tijd om terug te keren naar de zaak. Op de terugweg besluiten we om eens even met het kleine pookje te spelen. Dat is dus het pookje in de auto voor de four- en twowheel drive voor de perverselingen onder jullie. Hadden we dus beter niet kunnen doen. Nadat we van two naar fourwheeldrive waren geschakeld, bleek dat de auto niet meer wilde rijden. De hele aandrijving was verdwenen. Daar stonden we dan weer. Op een zo goed als verlaten weg, met wederom een kapotte auto. Emotioneel dacht ik meteen aan onze goeie monteur van zondag en hij was dan ook de eerste die ik belde, en het gebeurde uitlegde. Tja, hij had nu even geen tijd, maar zou tegen het einde van de middag wel langskomen. Of hij dan misschien nog een tip had, zodat we het zelf konden repareren en weer weg konden? Nee nee, dat niet, we moesten maar vooral nergens aankomen, want dat zou de zaak alleen maar verslechteren. Alsof het nog erger kon... Na een hartelijk afscheid en in de wetenschap dat ons weerzien met de goede man nog maar een paar uur verwijderd was, bel ik Jan op, of hij ons misschien even naar de zaak terug kon slepen. Hij zou er aan komen maar het zou nog wel even duren. Verslagen kijken we nog een keer naar het pookje waar we beter niet aan hadden kunnen komen, en we maken het ons maar zo comfortabel mogelijk. Na een niet hele lange tijd komt er een rode auto aanrijden, ook een Suzuki Samoerai, en deze stopt naast onze auto. Nadat we uitgelegd hebben wat er gebeurd was verklaart de man in de auto dat hij toevallig een week of wat geleden hetzelfde probleem had gehad. De bak zit in de ‘lock’. Gewoon even de pook losschroeven, rubbertje op zijn plaats duwen en hoppa, probleem opgelost. Nu ja, makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, aangezien we helemaal geen gereedschap hebben. Tja hij wil ons wel helpen maar hij moest naar zijn werk. Helaas, maar toch hartelijk bedankt voor de tip. De goede man rijdt weer weg.
Het volgende busje dat voorbij komt houden we aan, en deze man, een visser te beoordelen aan de emmers vis in zijn laadruimte, stinkt een beetje naar vis, maar heeft wel een kromme schroevendraaier. Na wat gewrik en gesteun komen de vastgeroeste schroeven echt niet los. Jammer, maar hij moet echt weer verder. Nu ja, dan zit er niks anders op dan op Jan te wachten. Dus berustend maken we het ons weer zo gemakkelijk mogelijk.
Dan, als een duveltje uit een doosje, stopt dezelfde rode auto van daarstraks weer naast de onze. Dezelfde vriendelijke kerel van net stapt uit, en hij heeft nu wel even tijd om ons te helpen. Hij pakt een rechte kruiskop uit zijn auto, die hij sinds zijn eigen ongemak van laatst voortaan standaard bij heeft, en daarmee komen de schroeven wel los. Na een lesje improviserende autotechniek, de nodige liters zweet en een paar vloeken, is het euvel daadwerkelijk verholpen! Onze auto rijdt zowaar weer. We bedanken de vriendelijke man (“ik vind het niet erg om jullie te helpen, dat is toch normaal. Voor hetzelfde geld sta ik morgen aan de kant en komen jullie toevallig langs. Dan helpen jullie mij ook.” Heerlijk die Curaçaose mentaliteit. Wat is het toch een fantastisch land dat Curaçao!), stoppen hem wat geld toe, en rijden weer! Terug naar de zaak. Wel moet ik nu met een bedroefd hart de monteur bellen, dat het is opgelost en dat hij niet meer hoeft te komen. Helaas, vandaag zullen we hem niet zien, maar waarschijnlijk tot binnenkort...

En dan is het eindelijk zover! Donderdag. De dag dat Tiësto zijn klanken door Mambo zal laten schallen. De hele dag zijn we zenuwachtig, kunnen ons nauwelijks concentreren op het werk en de uren gaan tergend langzaam voorbij...
Maar het wordt later en later, en dan is het moment daar dat we een taxi gaan zoeken om bij Mambo te komen. Na een gezellig ritje met de taxichauffeur, die Tiësto maar niks vindt, maar dat dan wel weer leuk brengt, komen we aan bij Mambo. Waar de parkeerplaats normaliter een gezellige chaos is van kris kras door elkaar geparkeerde auto’s, staat ze nu allemaal netjes gerangschikt in rijen. Dus dat brengt Tiësto teweeg. Dan gaat men zelfs op Curaçao dingen georganiseerd aanpakken. We lopen Mambo binnen waar een DJ uit het voorprogramma zijn kunsten staat te vertonen. Niet onaardig maar het is gewoon geen Tiësto he. Het geeft ons wel nog even de gelegenheid om onze ogen te laten wennen aan de drukte en nog wat alcoholische versnaperingen tot ons te nemen. De spanning is duidelijk voelbaar. Iedereen wacht. Wacht op “the number one dj of the world”! Langzaam begeven wij ons ook naar de dansvloer, waar we vast een beetje opgewarmd worden. De spanning stijgt meer en meer. Nog even een drankje halen en dan moet hij toch wel komen. Het is druk bij de bar. Blijkbaar hadden meer mensen hetzelfde idee. Na een hele tijd, veel te lang naar mijn zin, krijg ik eindelijk mijn bestelde waar. Maar gelukkig heeft Tiësto zich nog niet laten zien. Na wat van het betere ellebogenwerk bereik ik de groep weer en deel de drank uit. Nu mag hij toch wel komen. Maar hij laat zich nog steeds niet zien. Dan zie ik hem plotseling op de achtergrond! Ik stoot de rest aan, en mensen rekken hun hals uit. Meer mensen hebben het in de gaten. Een siddering gaat door het publiek. Camera’s worden klaargehouden. Dan komt de aankondiging: “Lady’s en Gentlemen, this is the moment. He played at the Olympic Games of 2004. Give it up for the number one DJ of the world!!” Handen gaan omhoog, al dan niet met camera. Een gejoel klinkt vanuit het publiek en daar verschijnt hij...Bij de eerste klanken barst het los, iedereen wil een glimp opvangen van de man, een kiekje schieten. De twee zware jongens bij het podium hebben al hun handen nodig om de mensen tegen te houden. Moeiteloos mixed Tiësto zijn muziek aan elkaar en de sfeer is heerlijk. Grandioos. Dansen is bijna onmogelijk, zweet druipt van me af, maar het is gewoon fantastisch. Hoe deze man het ene nummer in het andere laat overvloeien, het is bijna onnavolgbaar. Hoe hij van langzaam naar sneller gaat, hoe hij spanning op weet te bouwen en het vervolgens volledig tot een uitbarsting laat komen, Geniaal!
Na een uur puur genieten zijn de kelen droog en begeven we ons tijdelijk naar de bar cq toilletten om het nodige te bestellen cq te lozen. Bij de vrouwenwcs staat weer een enorme rij, dus ik ga maar bij de mannen. Scheelt toch altijd weer tijd. Ik snap vrouwen ook echt niet...
Terug bij de bar krijg ik mijn drank en wordt attent gemaakt op een andere bekende Nederlander: Bridget Maasland! Zomaar hier in het wild, op Mambo. En maar op een afstand van een meter of twee. We verworden tot een stel opgeschoten pubers die een beetje gein lopen te maken. Het plan van een foto met haar te maken laat niet op zich wachten en we berraden ons over hoe we dat het beste aan kunnen pakken. Deze kans mogen we niet laten schieten, al was het alleen al omdat niemand ons thuis anders zou geloven. Als ze even wegloopt om in de rij voor het damestoillet aan te sluiten, besluiten wij dat dit onze kans is. Als ze dadelijk terugkomt schieten we haar aan, en vragen het gewoon. Als Bridget terugkomt van wat ze gedaan heeft, schieten we haar aan, als een stel pubers, en vragen of we even met haar op de foto mogen. “Oh ja hoor,” zucht ze, en zet haar glimlach op. Gedrieen scharen wij ons naast haar, en aanschouw het resultaat zelf...Wat is het toch schitterend op Curaçao! Nadat we nog even wat gekletst hebben zeg ik tegen haar dat ik weer even naar de dansvloer ga, om nog wat Tiësto mee te pakken. “Jammer,” zucht ze alweer, en ze wil nog telefoonnummers uitwisselen. Ik zeg dat we dat misschien beter niet kunnen doen, omdat ik haar ten eerste toch niet ga bellen en dat er ten tweede eigenlijk al een beetje iemand anders is...”Jammer,” zucht ze voor de tweede keer deze avond en ik probeer haar nog een beetje op te beuren met dat we elkaar misschien nog wel eens een keertje tegenkomen. Het helpt niet echt, maar ik begeef me richting dansvloer.

Hier geniet ik nog even van de klanken van Tiësto, zijn draaikunsten en worden we nog getrakteerd op een kleine stroomstoring (Curaçao hè) waardoor we midden in de opbouw naar een laatste hoogtepunt keihard worden teruggeworpen tot het begin. Maar Tiësto zou Tiësto niet zijn als hij ook dit kleine ongemak niet zou oplossen, dus als de stroom weer terug is, bouwt hij het moeiteloos weer op, en in no-time is de sfeer weer terug. Flight 643 later en nog wat andere nummers maakt hij er een einde aan, en bouwen ook wij de avond langzaam af. Velen keren huiswaarts. Onder hen zie ik ook Bridget, die nog in het publiek op zoek lijkt naar iemand, maar ik houd me uit haar blikveld en eindelijk druipt ook zij, met ietwat hangende schoudertjes, af. Wij borrelen nog wat na, hebben het nog even over de draaikunsten van Tiësto, over de foto met Bridget waar de mensen thuis zeker jaloers op zullen zijn, en punniken dan ook een eind aan de avond. Moe maar voldaan keren terug naar het nest. Morgen weer vroeg dag, maar daar kan op dit moment niemand zich druk om maken...